D. Catarina de Bragança ( e começa a parvoíce)
( Retrato de D. Catarina de Bragança)
A minha filha chama-se Catarina .
Um dos passeios que fizémos quando chegámos a Guimarães foi ao Paço dos Duques de Bragança.
Depois do imenso labirinto para visitar todas as salas, deparámo-nos com um quarto que pensa-se ter sido de D. Catarina de Bragança, devido à existência de um retrato encontrado no acervo.
Depois de contemplarmos o seu retrato, disse: " olha Catarina, és tu!"
"Não, mãe, não sou nada assim!"
" Este é o teu quarto!" " a cama é demasiado pequena, se dormisses nela, os pés ficavam de fora e de noite rebolavas e caías de certeza!"
Lol
Lá continuava eu: " aquela bacia, era para lavares os pés antes de te deitares!"
Realmente D. Catarina de Bragança retratada nada tem a ver com a minha Catarina, vasta cabeleira em oposição ao cabelo liso da minha filha.
Adiante, D. Catarina, filha de D. João IV e de D. Luísa de Gusmão, casou com D. Carlos II, passando a rainha consorte do Reino de Inglaterra, da Escócia e da Irlanda.
Normalmente leio parte das informações relativas a cada sala que visito, em silêncio ou em voz alta para a minha filha ouvir, que ela gosta.
Transcrevo umas das partes que li em voz alta no tal quarto para os meus filhos:
" D. Catarina levou para a corte inglesa alguns dos seus costumes portugueses, sendo-lhe atribuída a divulgação do hábito de beber chá a meio da tarde , o uso do garfo à mesa...(...)"
Ao ler acentuei a parte do chá a meio da tarde, o que deu para rir, mas o que deu para rir, foi o uso do garfo à mesa! Imaginámos logo a Catarina ( a minha filha), à mesa em plena Inglaterra, com o pessoal a comer com as mãos em movimento rápido e depois sacar de um garfo e mostrar aos ingleses como se usa, espetando num pedaço de frango, por exemplo.
E a surpresa dos ingleses, especados a olhar enquanto comiam: Ahhhhh!